ทุ้มอยู่ในใจ

วันนี้ไม่รู้คิดอะไรขึ้นมา ก็เอาเฟสบุ๊คอันเก่ามาเปิดดู หลังจากที่ไม่ได้เปิดขึ้นมาหลายปี พร้อมกับอุทานในใจว่า "นี่ผ่านมากี่ปีแล้วนะ ทำไมยังรู้สึกว่ามันยังผ่านไปไม่นาน" ผมยังนึกถึงเรื่องในสมัยมัธยมฯ นึกเลยไปจนถึงสมัยประถมฯ ผมรู้สึกว่าเรื่องพวกนั้นมันยังผ่านไปไม่นาน ช่วงนั้นเป็นอะไรที่สนุกมาก ถึงช่วงมัธยมผมจะเป็นช่วงที่ค่อนข้างตกต่ำมากๆ โดนดูถูกสารพัด แต่ในที่สุด ผมก็ผ่านจุดๆนั้นมาได้ จนเวลาผ่านมาเกือบ 7 ปี ผมมานั่งทำงานเป็นพนักงานออฟฟิสในกรุงเทพฯ

นั่งเลือน Newsfeed บน Facebook ก็เห็นเพื่อนหลายๆคนเริ่มทำงาน เริ่มมีครอบครัว นี่เรามาถึงจุดที่ต้องเป็นผู้ใหญ่แล้วหรอ? ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วจัง

พอมานั่งนึกๆดู เมื่อสมัยเราเป็นเด็ก เราพยายามนึกอยู่ตลอดว่า "เมื่อไหร่เราจะเป็นผู้ใหญ่สักที" แต่พอเราเติบโตขึ้น ความคิดนั้นกลับตรงอันข้ามกันโดยสิ้นเชิง ถามว่าเสียดายเวลาที่เป็นเด็กที่ผ่านมาหรือเปล่า ผมตอบเลยว่า "ไม่ครับ" เพราะผมคิดว่า ผมได้ทำในสิ่งที่ผมได้ทำในวัยเด็กแล้ว ผมเต็มที่กับมันแหละ แล้วก็ถึงช่วงเวลาที่ต้องเติบโตสักที แต่สิ่งที่ผ่านมาในวัยเด็ก มันก็ยังคง "ทุ้มอยู่ในใจ" ของผมเสมอ :)